Tijd voor weer een volle dag en wel met de reis naar de hoofdstad van de Verenigde Staten: Washington DC! Maar eerst doken we nog het culturele erfgoed van Gettysburg in.
Wie ooit les heeft gehad over de Amerikaanse geschiedenis heeft namelijk misschien wel eens van Gettysburg gehoord. De Slag bij Gettysburg op 1, 2 en 3 juli 1863 was de grootste van de Amerikaanse Burgeroorlog. Rondom het stadje zijn in drie dagen tijd meer dan 50.000 mensen gedood, gewond geraakt, gevangen en vermist. Het was het einde van de oorlog tussen de Verenigde Staten en de Geconfedereerde Staten en daarmee ook het einde van die Geconfedereerde Staten.
Die slag heeft zijn sporen achtergelaten op het stadje en dat is niet zo gek: destijds woonden er zo’n 2.000 mensen en zelfs nu zijn dat er nog geen 8.000. Weinig vergeleken met de 50.000 man die ik net noemde! Het slagveld is nu dan ook één groot monument om deze gebeurtenis te herdenken.
In het Visitor Center haalden we een kaart op met informatie over de slag en een route die met de auto gereden kon worden. Hiermee kwamen we langs alle destijds belangrijke plaatsen. We hebben een groot deel van die tocht gereden, maar niet helemaal, want die was maar liefst 24 mijl (bijna 40 km!) en had een verwachte duur van 3 uur, terwijl we nog heel wat meer op de planning hadden staan…
Dit soort monumenten vond je elke honderd meter.
In de buurt van Gettysburg ligt een berg vanuit waar je uitzicht had op de hele omgeving.
Je kon ook een gids “inhuren”. Deze reed de tocht dan met je mee (of jij reed met hen mee) en vertelde je alles over wat hier gebeurd is. In bijpassende outfit.
Prachtige omgeving, dat wel.
En een kerkhof was er natuurlijk ook.
Al met al een mooie plaats die, vond ik, op een mooie manier herinnerd wordt. Vooral met de gekregen kaart en informatie kregen we een beetje een beeld van wat hier allemaal is gebeurd.
Daarna reden we door richting Washington DC, maar niet voordat we nog een stop in het naastgelegen Arlington hadden gemaakt. Hier zie je het US Marine Corps War Memorial, gebaseerd op een hele bekende foto uit de Tweede Wereldoorlog.
Op de achtergrond zie je het Washington Monument (die witte obelisk) en heel in de verte het Capitol al.
We gingen door naar een van de bekendste begraafplaatsen ter wereld: Arlington National Cemetery. Het is één van de 139 nationale begraafplaatsen van de Verenigde Staten en er liggen zo’n 400.000 (!!) mensen begraven, waaronder presidenten, militairen en astronauten.
We bekeken de wisseling van de wacht bij het graf van de onbekende soldaat, een monument waar ongeïdentificeerde soldaten uit de Eerste en Tweede Wereldoorlog, de Vietnamoorlog en de Koreaoorlog begraven liggen. Deze graven worden dag en nacht bewaakt door Amerikaanse soldaten.
Publiek bij de wisseling van de wacht.
Het bekendste graf van deze begraafplaats is dat van de vermoorde president John F Kennedy, zijn vrouw Jackie en hun kinderen.
Hierna reden we door langs het Pentagon, waar het Amerikaanse ministerie van defensie gehuisvest is. Het is strikt verboden om van dichtbij een foto te maken, dus daarom deze foto van veraf. In het enorme kantoor werken 25.000 mensen. Het Pentagon was, naast de Twin Towers, één van de drie gebouwen dat op 9/11 geraakt werd door een vliegtuig.
Daarna moesten we haasten naar ons hotel, er stond die avond namelijk een Amerikaanse honkbalwedstrijd op het programma, Washington Nationals vs de Philadelphia Phillies. Natuurlijk kwamen we in de file, want ons hotel stond vlakbij het stadion en we hadden eigenlijk wel kunnen bedenken dat het druk zou zijn op de weg daarnaartoe. Tot 10 meter van ons hotel reden we in de file, maar vanaf het hotel konden we gelukkig in 10 minuten naar het stadion wandelen. We checkten in, aten bij de McDonalds (de enige eetgelegenheid die recht naast het hotel lag) en liepen naar het stadion.
Toen we aankwamen was het nog best rustig, want blijkbaar is het in Amerika geen probleem als je wat later komt bij een honkbalwedstrijd. We zaten helemaal bovenin het stadion (duurdere tickets vonden we niet nodig, de sfeer krijg je toch wel mee) en als we achter ons keken zagen we in de flats naast het stadion de wedstrijd op staan waar we naar aan het kijken waren…
Één ding is zeker: een Amerikaanse honkbalwedstrijd is heel anders dan een Hollandse voetbalwedstrijd. De sfeer was er geweldig, inclusief baseballmuziek, mascottes, verkopers en het nodige vermaak. Het spel verliep wel een stuk langzamer dan hier: niet 90 minuten knallen, maar elke vijf minuten wisselen, gerust alle ballen uit/fout/weet ik het slaan zodat er gerust een kwartier eigenlijk niets gebeurt. Een wedstrijd duurt dan ook een uurtje of 3-4. Geen wonder dat mensen later kwamen!
Even de boel schoonmaken…
Een race tussen mascottes (?) tussendoor…
En langzaam werd het steeds donkerder…
Tegen het eind van de wedstrijd gingen we terug naar het hotel. De sfeer hadden we geproefd (en hoe) en we wilden de drukte graag voor zijn. Met ons liepen al meer mensen weg. Zoals ik naar een café zou gaan om bij te kletsen met vrienden, zo gaan de Amerikanen naar een honkbalwedstrijd, dat bleek wel.
Een gave ervaring en zeker een tip voor iedereen die de Verenigde Staten bezoekt!